Odcinek 2, część 3 - Jesteś jak ona - Damon

Mystic Falls 13.06.2000 r.

Przez wiele lat żyłem w ukryciu. Wbiłem się w buty człowiecze. Łaziłem więc w starym obuwiu, wytartych spodniach i dziurawych swetrach. Ludzie nie zwracali na mnie uwagi. Nocami się nimi żywiłem. W dzień spałem i piłem. Bycie bezdomnym nie było takie złe. Było o wiele ciekawsze niż życie w luksusie. Zabawne, prawda? Bezdomnymi nikt się nie interesował, nie liczył ich, nie prowadził teczek ze zbiorem informacji na ich temat. Natomiast bogatymi świat się żywił. Każdy łaknął informacji skąd, jak i dlaczego akurat ten człowiek posiada taką liczbę samochodów i taką willę. Bycie bezdomnym było więc o wiele korzystniejsze dla wampira, przynajmniej tak wygłodniałego jak ja. Dla Katherine, albo raczej dla Eleny musiałem się jednak powstrzymać. Nadal pozostawałem w ukryciu, ale tym razem miałem inny cel niż szamanie krwi prosto z żył. Tym razem obserwowałem mojego młodszego brata Stefana. Zabawne, że młodszym wydawał się teraz. W życiu był ode mnie starszy. Ja po prostu umarłem później o dziewięć lat. On więc zatrzymał się w wieku nastoletnim, a ja między dwudziestym, a trzydziestym rokiem życia. Przypatrywałem się temu jak adoruje Elenę, wychodziło mu to niezgrabnie, a gesty dżentelmeńskie były wyuczone, o ile się w ogóle nimi posługiwał. Bez problemu mógłbym ją mu odbić, ale to już wiedział, tak samo przecież było z Kateriną.

– Ty ją nienawidziłeś, dlaczego uganiasz się za jej pra, pra, pra wnuczką? – pytałem siebie w myślach.  – Musisz mieć w tym jakiś cel – odpowiedziałem sam sobie szeptem.

Wdrapałem się na balkon rezydencji Salvatorów. Byłem niezauważony i taki chciałem pozostać. Widziałem jak Elena ubiera się, jak wychodzi, jak Stefan ją odprowadza do wyjścia. Nie wiedziałem o czym rozmawiali. Widziałem tylko pocałunki, wymiany spojrzeń, dotyk ich dłoni na ciele tej drugiej osoby. Chłonąłem to. Nie była jak Katerina, miała inne gesty, mniej uwodzicielskie, choć równie subtelne.

Obserwowałem ją jeszcze dłuższą chwilę po opuszczeniu domu, szła ścieżką, splatała włosy w koński ogon. Miała piękne, kobiece ruchy. Wróciłem jednak do obserwowania wnętrza domu. Nagle pojawiła się jakaś blondynka. Stefan ja całował, uspokajał, chyba się kłócili. Ona wyszła, on usiadł przy biurku. Sięgnął po telefon, rzucił nim i wybiegł.

Włamałem się. Zwyczajnie rozbiłem szybę i wszedłem do środka. Telefon był cały w rozsypce. Wątpiłem, że poskłada go jakikolwiek informatyk, nawet ten najlepszy. Była jednak karta pamięci, wydawała się nienaruszona. Niewiele myśląc schowałem ją do kieszeni na mojej piersi. Nadal nie nawykłem do mojego nowego stylu, ale cóż, musiałem się zacząć przyzwyczajać. Ostatecznie fioletowe, popielate i czarne koszule nie były takie złe. Ta akurat była czarna. Przejrzałem się w lustrze. Styl żałobny bez wątpienia mi pasował.

Opuściłem to ponure zamczysko mojego starszo-młodszego brata. Udałem się do pierwszego komisu z telefonami komórkowymi.

– Coś w co włożę ten fragment i zobaczę jego zawartość – wypowiedziałem jednym tchem, bez zbędnego powitania.

– Te telefony to nowość, bardzo drogi gadżet… – tłumaczył sprzedawca.

– No to Stefan zabuli – powiedziałem na głos.

– Co takiego? – dopytywał ten tłumok zza lady.

– Nic takiego, masz mi pokazać zawartość tego. – Położyłem mały, czarny element na ladę. – Zapłacę – dodałem i obok położyłem banknot pięćdziesięciodolarowy.

– Już się robi – oznajmił.

Podłączył coś do komputera, następnie podniósł szybę ochronną do góry i pokazał mi laptopa.

– Strzałką w prawo przesuwa pan zdjęcia – wyjaśnił.

– Cudownie. Dziękuje. – Uśmiechnąłem się do mężczyzny.

Oglądałem więc kolejno: Stefan, Stefan, Stefan z Eleną, jakaś dziewczyna, jakieś dwie dziewczyny, jakiś trzech chłopaków w strojach bejsbolowych, zdjęcie USG, Stefan, jakaś dziewczyna z Eleną, jakiś chłopak… Zaraz, zaraz, zdjęcie USG?

Napis na dole: Listopad 1999 roku, 30 tydzień.

– O cholera – wyrwało mi się na głos.

– Dziękuje panu uprzejmie. Kartę zatrzymam – powiedziałem do tego gościa. Podał mi to małe, czarne, plastikowe coś, co ponownie spoczęło na dnie kieszeni mojej koszuli. Wyszedłem.

– Dlaczego Stefan tak się wkurzył o to zdjęcie? – zapytałem sam siebie.

I nagle sprawa rozwiązała się sama. Kłótnia dwojga młodych ludzi w barze naprzeciw komisu, z którego właśnie wychodziłem. Stefan i Elena krzyczeli coś do siebie, albo na siebie. Podszedłem bliżej, ukryłem się za stojącą ciężarówką dostawczą.

– Nie urodziłam żadnego dziecka, ty idioto!

– Dlaczego to przede mną ukryłaś!?

– Nic przed tobą nie ukryłam! – warknęła, założyła kask i wsiadła na skuter.

Mój brat, idiota, jak zawsze biernie stał i się przyglądał jak kobieta odchodzi. Az się płakać chciało, ale nie miałem chusteczek więc musiałem sobie darować. Stefan wrócił do baru, pierdolnął przy tym drzwiami ze wściekłości, a ja… ja zapłaciłem jakiemuś szczeniakowi za pożyczenie quada, obiecałem, że wrócę i nie czekając na jego odpowiedź zabrałem mu kluczyki, kask i ruszyłem za dziewczyną.

Jechała długo, dobre kilka godzin, minęliśmy trzy miasta na tak słabych środkach lokomocji. W końcu zatrzymała się przed jakimś podrzędnym barem. Uczyniłem to samo. Usiadłem pierw w rogu, tak by mnie nie zauważyła. Widziałem co zamawia, poprosiłem o to samo. Kelner, który był również barmanem postawił pierw talerz przed nią, a potem podszedł do mojego stolika. Podziękowałem, wziąłem talerz w obie dłonie i usiadłem przy barze, obok niej.

– Witam, jestem Damon. Chciałbym ci zamówić colę z wódką do obiadu, nie odmówisz chyba takiemu przystojniakowi jak ja? – zapytałem.

Uśmiechnęła się, czyli dobry znak. Nie był to uśmiech spławiający, a pełen delikatnego rozbawienia, co znaczyło, że mnie nie spławi. Zamówiłem więc dwa razy wódkę z colą i odważyłem się zapytać jej o imię.

– Elena – odrzekła.

Wydawało się, że będzie to dobrym początkiem naszej znajomości, ale pilnowałem się. Musiałem bardzo uważać by niczego nie spieprzyć.

– Co taka piękna dziewczyna robi sama w tym paskudnym miejscu?

– Nie jest aż takie paskudne – odpowiedziała.

– Masz racje, w życiu jest wiele paskudniejszych rzeczy.

– Rozstałam się z chłopakiem – wyznała w końcu. – Przepraszam, nie wiem po co to mówię, przecież prawie wcale się nie znamy.

– Umarła moja dziewczyna. Nie, nie współczuj mi, to było dawno temu, już niemal zapomniałem i ty…

– Nie da się zapomnieć. Nikogo w życiu spotkanego na dłużej, ważnego dla nas z jakiegoś powodu, dobrego czy też złego, nie da się tak po prostu zapomnieć. Można tylko nauczyć się żyć z brakiem tego kogoś. Nauczyć żyć bez przyjaciela, wroga, matki, ojca, córki, syna… Można się nauczyć Damien, ale nie można zapomnieć.

– Damon – poprawiłem ją.

– Przepraszam.

– Nie szkodzi. Masz rację, ja jej nie zapomniałem, nauczyłem się tylko żyć z jej brakiem i przywykłem, że jej nie ma. Starałem się o niej nie myśleć by nie cierpieć i wtedy pojawiłaś się ty i ty mi ją bardzo przypominasz.

– Muszę przyznać, że to oryginalny sposób na podryw.

– Nie podrywam cię. Jestem szczery.

– Skończ być szczery. Zjem i spadam.

– Wracasz do… – o mały włos się nie wydałem, że wiem skąd pochodzi. – Do chłopaka? – dokończyłem bo patrzyła na mnie wyczekująco.

– Nie, do niego nie wrócę. A ty, dokąd zmierzasz?

– Do nikąd, znaczy, jeszcze nie wiem gdzie, jak i po co.

– Ja chyba zrobię sobie wakacje od ludzi z mojej okolicy.

– Czyli małolata na gigancie? – zapytałem z rozbawieniem.

– Masz ochotę mi towarzyszyć?

– Odważna propozycja.

– Rutyna drwi z miłości, my zadrwijmy z rutyny. Co ty na to?

– Robiłaś to już?

– Co, czy już robiłam?

– Drwiłaś z rutyny? – zapytałem i patrzyłem prosto w jej brązowe oczy.

– Raz, jeden raz i przez ten raz dzieje się to wszystko, przez to Stefan… z resztą nieważne.

– Nieważne. – Zrobiłem chyba zabawny gest rękoma, bo się zaśmiała. – Czy jest tutaj motel? – zapytałem pana za barem.

– Jest, można wynająć pokój.

– Tutaj? – zapytałem.

– Tak, nie mamy recepcji – wyjaśnił.

– Wybacz mi, że miejsce jest całkowicie bez klasy, ale… w pokoju można w spokoju pogadać.

– Stoi.

– Czy co stoi? – zapytałem bo po raz kolejny uznałem, że można jej słowom przypisać dwu znaczenie.

– Stoi układ. Ja zrywam się z chaty, miasta, jak najdalej od rodziców na dwa miesiące, a ty mi towarzyszysz.

– Skąd pomysł, że zechcę?

– Nie przyjmuje odmowy – zapewniła i wstała z hokera, przeszła za moimi plecami muskając mnie czubkiem paznokcia po karku.

– Nic dziwnego, że nikt ci nie odmawia – powiedziałem sam do siebie, szeptem, tak by tego nie usłyszała.

– Może ona nie różni się aż tak bardzo od Kateriny – pomyślałem.

Damon (Simon)