Wstęp, część 3 - Niklaus

Praga 20.04.1997 r.

Pamiętniku, nastała noc, a ja zamierzam ci opowiedzieć jak minął dzień. Dlaczego akurat tobie? Pustym kartkom? Bo wy nie czujecie, nie myślicie, nic nie wiecie, a ja potrzebuje bezstronnego, biernego obserwatora. Kogoś kto mnie nie potępi. Tego dnia siedząc na kanapie przekładałem kartki jednej ze starych encyklopedii, podczas gdy moja żona zmywała naczynia po sytym posiłku. Pies wskoczył na kanapę i usadowił się obok mnie, kładąc głowę na moim udzie. Ta urocza dziewczyna co jakiś czas rzucała na mnie okiem. Zawsze zastanawiałem się z jakiego powodu tak na mnie patrzy. Fakt, byłem bardzo przystojny, wyglądałem najwyżej na dwadzieścia pięć lat. 

Skoncentrowałem się, skupiłem całą uwagę na jej myślach. Usłyszałem je i uśmiechnąłem się pod nosem. Moja żona, patrząc na moje włosy, bliżej nieokreślonego koloru, doszła do wniosku, że gdybym postawił je na żel wyglądałbym o co najmniej dwa lata młodziej niż w chwili obecnej. Uznałem, że szkoda tracić siły a podsłuchiwanie myśli kobiet, ale jakoś nie umiałem się powstrzymać. Po co przerywać, skoro już zacząłem? Nagle przez jej myśl przemknęło, że jestem tajemniczy jak nasz wspólny dom. Dalej przeglądałem encyklopedie, ale tylko bezwiednie przerzucałem kartki, bo całą uwagę koncentrowałem na niej. 

Co miała na myśli stwierdzając, że nasz dom jest tajemniczy? W pomieszczeniach znajdowało się wiele antyków, które dawały niewiarygodny, a zarazem mroczny klimat. Na piętrze umiejscowiony był, jak moja kobieta nazywała go w myślach tajemniczy pokój, do którego nie miała wstępu. Zakazałem jej tam wchodzić zaraz po tym gdy wprowadziliśmy się do tego domu. Pokój był zamykany przeze mnie na klucz. Tak szczerze to nie chciałem jej w żaden sposób ograniczać, tylko zapewnić bezpieczeństwo naszej małej rodzinie. Caroline wielokrotnie kusiło by sprawdzić co się tam znajduje, czekała więc na odpowiednią okazje. Przemyślałem wszystkie za i przeciw i postanowiłem sprowokować pewną sytuacje. Dam jej zajrzeć do pokoju, potem ją ukarzę, a następnie będę miał spokojną głowę. Potrzebowałem pewności, że nie będzie nigdy mnie szpiegować. Dlatego ten raz sam popchnę ją w stronę braku posłuszeństwa. Chwyciłem po kawę, która znajdowała się na niskiej ławie w stylu rokoko. Pies właśnie zobaczył białego kruka na parapecie więc podniósł się energicznie z moich kolan. Potrącił mnie. Oczywiście mógłbym sprawić by z filiżanki nie ubyło ani kropelki, ale po co? Kawy w filiżance nagle było o połowę mniej, gdyż znalazła się na mojej białej koszuli tworząc brązowego kleksa.

– Maldição – wypowiedziałem przekleństwo w języku portugalskim.

– Nic się nie stało, zdejmuj a ja zaraz to zapiorę – powiedziała kobieta, która w ułamku sekundy znalazła się przy moim boku.

– Proszę –odrzekłem.

Znów wsłuchałem się w jej myśli. Pomyślała, że jestem przystojnym mężczyzną o muskularnych choć szczupłych ramionach. Uśmiechnąłem się lekko, bo naszło mnie skojarzenie, że to jednak prawa, że kobiety są wielozdaniowe. Mężczyzna zazwyczaj podczas jakieś roboty myśli koncentruje na tej robocie. Kobieta natomiast potrafiła robić jedno, a myśleć o czymś zupełnie innym. Jednocześnie zdejmował jedną ze spinek w kształcie pentagramu, które miałem przy rękawach. Szło jej to bardzo mozolnie, ale z drugą spinką poradziła sobie sprawniej. Przeszła więc do rozpinania guzików koszuli.

„Ma gładki tors, idealnie wyrzeźbiony, tak jakby jeden z tych wybitnych rzeźbiarzy posługiwał się dłutem w zręczny i jednocześnie zaczarowany sposób” – pomyślała. Nie pękałem z dumy. Wiedziałem co o mnie myślą inni, nie od dziś. Moja żona była dumna z tego, że ma tak urodziwego i wysportowanego męża jak ja. Była za to wdzięczna Bogu, który ją mną obdarzył i Matce Naturze, która mnie stworzyła. Szkoda, że nie miała bladego pojęcia, że Bóg nie miał nic wspólnego z moim zaistnieniem.

Teraz młoda dziewczyna o dużych stalowych oczach i włosach w jasnym odcieniu blondu, zmierzała schodami w dół, do piwnicy, gdzie znajdowała się pralnia wraz z suszarnią. Koszule którą trzymała w dłoniach namoczyła wodą i polała jakimś niebieskim płynem. Ciągle przysłuchiwałem się jej myślą, stąd wiedziałem jakie czynności wykonuje. Niespodziewane poczuła, że coś znajduje się w kieszeni. Szybko więc wydobyła to z niej i jej oczom ukazał się klucz. Dokończyła pranie i wróciła na górą by zająć się podwieczorkiem – myślała o serniku, który tak bardzo uwielbialiśmy. Już miałem poprosić o ten sernik, napomnieć, że to bardzo dobry pomysł, ale nie mogłem. Musiałem udawać śpiącego.

Kiedy już dostrzegła, że zasnąłem na kanapie, nad tą obszernych rozmiarów księgą, zrezygnowała z przekazania mu klucza. A przynajmniej nie zamierzała mi go oddawać od razu. Po cichu szła schodami na piętro, z wielką ostrożnością by jej kroki nie zakłóciły mojego snu. Z duszą na ramieniu przekręciła klucz w zamku. Pchnęła lekko drzwi i jej oczom ukazał się pokaźnych rozmiarów pokój. Ściany otoczone były regałami z książkami, segregatorami i zeszytami. W centralnym miejscu pomieszczenia stało duże, drewniane biurko, a na nim stosy przeróżnych dokumentów, listów i map. Kobieta podeszła do tego ciężkiego mebla powolnymi krokami, ze strachem i niebywałą ostrożnością jakby zbliżała się do dzikiego zwierzęcia. Zaczęła delikatnie przeglądać kartki zostawione na blacie biurka, w taki sposób by mieć możliwość potem odłożyć wszystko w to samo miejsce, jakby było nienaruszone. Chwyciła właśnie za białą, wiązaną teczkę. Zajrzała do jej wnętrza i ujrzała wycinki z przeróżnych gazet. Niektóre były bardzo stare, ale wszystkie informowały o tragediach, gwałtach i licznych ofiarach. Kobieta niespodziewanie poczuła na sobie czyjś wzrok. Mój wzrok. Usłyszała jak ciężkie drzwi pokoju zamykają się. W końcu to ja postanowiłem je zamknąć. Odwróciła się w moją stronę i natrafiła na lodowate spojrzenie. Ze strachu pobladła, a teczka którą trzymała wypadła jej z rąk. O tak, umiałem wzbudzać strach. Zawartość teczki rozsypała się na bordowy dywan. Moja kobieta myślami i wzrokiem poszukiwała drogi ucieczki, ale koło drzwi, przez które tylko mogła się wydostać stałem ja, we własnej osobie.

– No pięknie, pięknie. Co ja Ci mówiłem? – powiedziałem chłodno i wolnym krokiem podchodziłem do przestraszonej dziewczyny. Ta instynktownie cofnęła się o krok do tyłu by choć o kilka sekund odwlec to co nieuniknione. Natrafiła jednak na brzeg biurka.

– Proszę cię, wybacz mi- powtarzała w kółko drżącym głosem. – To już się więcej nie powtórzy- ciągnęła monolog i usiłowała dostrzec w mych oczach przebaczenie, nie dostrzegła go, bo ja nie umiałem przebaczać. Jednak na tę kobietę nie potrafiłem się także gniewać, ani złościć. Postanowiłem jednak wziąć się w garść, musiałem ją ukarać.

– Jestem pewien, że taka sytuacja nie będzie miała już miejsca – mówiąc to zacząłem zdejmować czarny, skórzany pasek.

Ona wiedziała co ją czeka, więc po jej bladym policzku popłynęła łza.

– A teraz ładnie się obróć i oprzyj o biurko, proszę – wydałem spokojne polecenie.

Caroline wiedziała, że nie ma sensu się przeciwstawiać komuś kto jest od niej silniejszy i przekonany o swoich racjach. Od razu więc wykonała to o co prosiłem. Zacisnęła mocno ręce na brzegu biurka. Uczyniła to mocno do tego stopnia, że aż zbielały jej kostki na nadgarstkach. Zacisnęła zęby i zamknęła mocno oczy, czekając na pierwsze uderzenie, które niebawem nadeszło.

Uderzałem powoli, ale mocno, choć nie tak mocno jakbym mógł. Czuła jak ból przeszywa każdą komórkę jej ciała. Zdradzieckie łzy lądowały na rozrzuconych na biurku dokumentach, a ona nawet nie miała sił by próbować je powstrzymywać. Modliła się w duchu bym okazał jej łaskawość i szybko skończył ją karać. Ja po każdym wymierzonym w jej pupę uderzeniu, odczekiwałem kilkanaście sekund, czasami nawet pół minuty. Czekałem aż ból rozejdzie się po jej ciele i aż będzie gotowa przyjąć kolejny pas z mojej ręki. To oczekiwanie być może wydaje się sadystycznym rytuałem i zbędnym przedłużaniem kary, jednak w rzeczywistości było spowodowane czymś innym. W ten oto sposób dawałem żonie czas by nie unikała razów i nie zasłaniała obitych pośladków. Łez i krzyków ukochanej jednak uniknąć nie mogłem, a i ona sama niewiele mogła na to poradzić. Mimo że całość tej kary trwała zaledwie pięć minut, ona miała wrażenie, że minęła cała wieczność. Po jedenastym uderzeniu chwyciłem kobietę za ramię i pomogłem jej stanąć na równych nogach. Spojrzałem w jej zapłakane oczy i nie czułem nic, z pewnością nie czułem się winny. Miałem jednak świadomość dobrze spełnionego obowiązku, bo tak zwykłem nazywać sprowadzanie ukochanej do porządku i trzymanie ją w ryzach na bezpieczną odległość od wszystkiego co mogło by ją smucić lub jej zagrażać.

– A teraz udaj się do sypialni i odpocznij, proszę. I pamiętaj abym cię tu więcej nie widział, bo się wtedy bardzo rozzłoszczę – przemówiłem do niej głosem ochrypniętym jak zawsze, ale tym razem wyjątkowo bez wyrazu. – Przy okazji weź pas i schowaj do komody – podałem jej go do ręki. – Ja i tak zamierzałem wziąć prysznic.

Z dłonią wyciągniętą w jej stronę czekałem aż wykona ruch. Wiedziała o co chodzi. Położyła więc ten nieszczęsny klucz na mojej dłoni. Wychodząc z pokoju spojrzała na mnie smutnymi oczami. Nie byłem pewny co odczułem, ale coś jakby ścisnęło mnie w sercu. Na szczęście tylko przez ułamek sekundy. Caroline napotkała na moje surowe spojrzenie i za raz spuściła głowę. Wyszła chcąc szybko znaleźć się w łóżku i przytulic zapłakane powieki do poduszki.

Niklaus (Samuel)

Jeśli już CZYTASZ to KOMENTUJ